En wij hebben het profetische Woord, dat zeer vast is, en gij doet wel dat gij daarop acht hebt, als op een licht schijnende in een duistere plaats, totdat de dag aanlichte en de Morgenster opga in uw harten.

— 2 Petrus 1:19

De apostel Petrus schrijft hier over de vastheid van het Woord. De kanttekeningen schrijven hierbij dat het Woord als een zeer vaste grond is om ons geloof op te bouwen. De geschiedenissen in de Bijbel zijn geen wonderschoon gedichte fabeltjes of mooi opgezette sprookjes waar lessen uit te trekken zijn, maar hebben werkelijk plaatsgevonden. Petrus zegt als het ware: ‘Wij zijn aanschouwers geweest van Zijn majesteit (vers 16). We hebben het gezien en daarom kunnen we ervan getuigen. De Heere Jezus heeft echt van Zijn Vader eer en heerlijkheid ontvangen. We hebben werkelijk Zijn stem en de stem van God de Vader gehoord toen we op de heilige berg waren (vers 17 en 18). Onze zintuigen hebben ons niet bedrogen.’

 

De Bijbel is niet zomaar een ooggetuigenverslag, een spannend geschiedenisverhaal waar je niets mee hoeft te doen. Nee, het is profetie. Niet opgeschreven omdat mensen het wilden, ‘maar de heilige mensen Gods, van den Heiligen Geest gedreven zijnde, hebben ze gesproken’ (vers 20 en 21). En daarom (!) is het goed om de Schrift te doorworstelen, te overdenken én biddend te lezen. Het is als een licht dat schijnt in ons duistere zondenhart, met als ultieme doel dat ‘de dag aanlichte en de Morgenster opga in uw harten’. Want zonder deze Morgenster (dat is Christus) zal het niet gaan.

 

Wellicht denk je: de Bijbel is toch vaak in strijd met de werkelijke geschiedenis? De komende week willen we daarom stilstaan bij enkele archeologische vondsten uit het land van de Bijbel. Niet om daarmee het gelijk van de Schrift aan te tonen, de Bijbel heeft dat immers niet nodig, maar in de hoop twijfels weg te nemen.