De kinderen Israëls nu hadden gedaan naar het woord van Mozes, en hadden van de Egyptenaren geëist zilveren vaten en gouden vaten en klederen.

— Exodus 12:35b

Ongeveer vierhonderddertig jaar hebben de Joden in Egypte gewoond. In dat land was de familie van Israël van zeventig zielen uitgegroeid tot een groot volk. Het waren er zelfs zoveel, dat de Farao zei dat ze machtiger dreigden te worden dan de Egyptenaren. Farao wilde dat niet en trof maatregelen.

 

Het volk werd tot slaven gemaakt en er volgden meer maatregelen om de groei van het volk in te perken. We kunnen er van uit gaan dat de Israëlieten tussen de honderd en tweehonderd jaar lang zijn uitgebuit door de Egyptenaren.

Maar dan, als ze vertrekken, krijgen ze van God de opdracht om hun loon van die slavenperiode bij de Egyptenaren te gaan halen. We moeten de dagtekst niet zo lezen alsof de Israëlieten zich als rovers gedroegen. Dat ze nog even het land leegplunderden. Nee, al die jaren hadden ze zonder loon heel hard moeten werken. Er stond dus nog een flinke schuld open. En die schuld wordt hier uitbetaald. Alleen moesten ze het wel zelf halen.

 

We lezen wel dat de Egyptenaren hun gunstig gezind waren. Terwijl de Israëlieten hen beroofden, gaven de Egyptenaren aan hen wat ze wilden. Zo zien we ook hier dat God voor Zijn volk zorgt.

Gods bestuur gaat niet over vandaag en morgen, maar over lange periodes. Dat is vaak ook de reden waarom wij denken dat dingen misgaan. Wij kijken niet verder dan onze neus lang is. Want we kunnen geen dag vooruitkijken. Maar de Heere overziet de jaren.

Daarom zegt Hij dan ook dat we ons geen zorgen moeten maken. Kijk maar naar de lelies. God geeft hen meer heerlijkheid dan aan die rijke Salomo (Matth. 6:28 ev.). ‘Wees maar niet bezorgd’, zegt Jezus. Maar dat geldt alleen voor Gods kinderen. Als je onbekeerd bent, moet je je juist wel heel bezorgd maken. Want het loopt niet goed met je af als je onbekeerd blijft!

 

Ben je bezorgd of onbezorgd?