Gedenk het woord, tot Uw knecht gesproken, waarop Gij mij hebt doen hopen.

— Psalm 119:49

De laatste dag van deze week is weer aangebroken. Velen (ook van jouw leeftijd misschien) begonnen mét jou deze week, maar zijn niet meer in het kostbare heden der genade. Jij nog wel. Je leest dit. Ik geef je nog één woord van God, om Hem eerbiedig en ootmoedig aan te herinneren: ‘Gedenk het Woord…’ Het staat in Hebreeën 4, het laatste vers: ‘Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot de troon der genade, opdat wij barmhartigheid verkrijgen en genade vinden, om geholpen te worden ter bekwame tijd.’



Zou Hij jou wegsturen, wanneer jij voor deze troon knielt, wanneer jij aan deze genadige Hogepriester al je zonden belijdt en wanneer jij om Zijn barmhartigheid en genade smeekt? Zou Hij het je kwalijk nemen, wanneer je in al je geestelijke strijd en aanvechtingen en twijfels zou zeggen: ‘Heere, U hebt het toch Zelf gezegd, dat wij mogen komen! Dat ook ik mag komen…!’



Maar misschien hoor ik er niet bij, denk je. Misschien zijn Gods woorden niet voor mij bestemd, niet aan mij geadresseerd? Misschien… En je kunt wel honderd dingen bedenken, om moedeloos en angstig te besluiten: ik kan niets met Psalm 119 vers 49, want God sprak niet tot mij…



Welnu, doe dan met het Woord van God, zoals de Kananese vrouw deed met het woord van Jezus. Hij sloot haar buiten. Maar zij liet zich niet wegsturen. Hij noemde haar een hond; toch voelde zij zich niet beledigd… Ja, wat deed zij? Ze ving Jezus met Zijn eigen woorden: de honden eten van de brokjes die er van de tafel vallen!



Zó doet de Heere ook jóu, onwaardig, onmachtig, onwetend, onvrijmoedig, onwillig, toch op Zijn Woord hopen. Toch reikhalzen naar de vervulling van al Zijn heerlijke beloften: ‘Ik zal jouw God zijn!’