Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!

— Psalm 73:25

In het Hebreeuws vraagt Asaf het heel kort: ‘Wien heb ik nevens U in de hemel?’ Hij geeft trouwens het antwoord zelf al. Met grote, vastberaden woorden belijdt hij het: ‘Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.’ Dus Asaf, de dirigent uit de tempel, vreest blijkbaar dat hij spoedig kan sterven. Hij ligt blijkbaar heel ziek op bed. Iedere dag ligt hij uit het raam te kijken. En dan ziet hij dat alles gewoon doordraait. En dan ziet hij veel mensen die God helemaal niet dienen, maar wel helemaal ‘voorspoedig en gelukkig’ zijn. Dat verschil raakt hem diep. Hij heeft het iedere dag zo moeilijk. 

 

Hij heeft al heel wat met God afgetobd. Van alles heeft hij naar boven geduwd en gesnikt.  Zijn moeite, zijn pijn, zijn depressies, zijn belijdenissen, zijn smekingen, en ook zijn protesten. Ja, ook die laatste. Hij kwam er niet uit met God. Tot op die ene ochtend, wanneer hij iets bijzonders ervaart. Het lijkt alsof de Heere hem letterlijk bij de hand meeneemt naar de tempel. Hij ziet het allemaal levendig voor zich. Hij heeft er vele jaren gewerkt in de muziek en met de zangkoren. Maar nee, nu wijst de Heere hem op de altaren, de offers, het wasvat, de toonbroden, het gordijn, de ark, en al die andere dingen van God. Waar Asaf ook kijkt, het is een en al God wat hij ziet. Een en al heiligheid en genade. God, Die Zich in ontferming neerbuigt naar zondige, schuldige, ellendige mensjes, ook naar hem. 

 

Begrijp je dat Asaf nog maar een heel kort vraagje overhoudt? ‘Wien heb ik nevens U in den hemel?’ Verwonderd, ootmoedig en tegelijk jubelend. Neem deze korte vraag mee. Zelfs in je diepste nood. Ook daar is God.