En gij zult Mijn getuigen zijn

— Handelingen 1:8a

Schriftlezing: Matthéüs 10: 24-33                                                       



We kennen die woorden van dat gedichtje misschien wel: ‘mijn buurman is vannacht gestorven en ik heb geen woord tot zijn behoud gezegd.’ Het is misschien wel tekenend. Vandaag de dag viert het individualisme hoogtij: iedereen gaat voor zichzelf. Met de buurman wordt sowieso haast niet gesproken. Laat staan, dat je met hem spreekt over de Heere Jezus. Sowieso wordt in de samenleving het geloof al teruggedrongen in de privésfeer. Daarvoor is in het publieke domein geen plaats, zo stelt men.



Toch ligt daar wel een opdracht. Wie Zelf de Heere Jezus heeft leren kennen als zijn Zaligmaker die gunt dat een ander ook. Als je ziet, dat die ander in zonden voortleeft, wil je daar met hem over spreken. Als je merkt, dat vrienden een verkeerde weg inslaan, wil je hen waarschuwen. Een ware christen laat zijn naaste niet zomaar verloren gaan! De opdracht ligt er immers: ‘gij zult Mijn getuigen zijn.’ Juist als iemand er innerlijk van overtuigd is geraakt dat alleen een leven in de vreze des HEEREN gelukkig maakt, wil je dat ook delen met anderen. Daarom gaat het behoud van anderen, die op jouw pad worden geplaatst, jou ook ter harte.



Om getuigen te zijn, kan dicht bij huis worden begonnen. Het is niet noodzakelijk daarvoor eerst de zending in te gaan. De discipelen van Jezus moesten ook dicht bij huis beginnen: in Jeruzalem. Dat kan lastig liggen om onder bekenden goed te spreken van God. Het kan ook de meeste tegenstand geven. Want juist zij kennen je maar al te goed. Ook jouw schaduwkanten. Dat kan belemmerend werken voor het uitdragen van Gods Woord. Wie tegelijk zelf als een vijand van God verzoend is door de dood van Gods Zoon, die zal uiteindelijk ook hier doorheen leren zien. De liefde van Christus dringt dan sterker dan de vrees voor mensen.