En het geschiedde, als ik deze woorden hoorde, zo zat ik neder, en weende, en bedreef rouw, enige dagen; en ik was vastende en biddende voor het aangezicht van den God des hemels. 

— Nehemia 1:4

Lezen: Nehemia 1:1-5



Vier maanden lang zit Nehemia er al mee in zijn hoofd. Het ernstige bericht vanuit zijn vaderland. De stad Jeruzalem ligt in puin. De muur ligt er verscheurd bij, de poorten zijn met vuur verbrand. Nehemia was zo door dat bericht geschokt dat hij neerzat, huilde en een paar dagen in de rouw ging. Hij vastte en bad voor het aangezicht van de Heere (1:4). 

 

Legt Nehemia zich daar nu bij neer? Zo van; het is niet anders. Treffen we hem treurend aan, zonder verder perspectief? Nee, vier maanden lang heeft Nehemia steeds de situatie die hem bezighield in gebed gebracht. Soms gebeurt dit, dat een situatie je zozeer overweldigt, dat je beseft het alleen bij de Heere kwijt te kunnen.

 

Nehemia heeft de God van het verbond aangeroepen (1:5). Hij bad om een open oog en oor van de Heere, voor de situatie. Hoor en zie; laat Uw oor opmerkend zijn, Uw ogen open. Om te horen het gebed van Uw knecht voor de kinderen van Israël (1:6). Vervolgens heeft hij schuld beleden: wij hebben gezondigd. Wij hebben het verdorven. Hij herinnert de Heere eraan dat het inderdaad zo zou gaan als het volk ontrouw was, men zou verstrooid worden, dat had de Heere in Deuteronomium voorspeld (Neh. 1:8). Maar hij herinnert de Heere ook aan Zijn belofte, dat Hij hen weer terug zou brengen als men zich zou bekeren. Waar ze ook waren, God zou ze thuisbrengen. Daarom roept Nehemia tot de Heere, om verlossing voor het volk. Hij vraagt of de Heere barmhartigheid wil geven, als hij naar de koning gaat met zijn verzoek (1:11).

 

Nehemia komt niet met zijn wensenlijstje, Nehemia komt met zijn schuldbelijdenis. Om vervolgens maar niet hopeloos om zich heen te kijken. Integendeel, hij verwacht grote dingen.