En Zijn mond geopend hebbende, leerde Hij hen, zeggende: 

— Mattheüs 5:2

Lezen: Mattheüs 5:1-5



Wie de Zaligsprekingen leest als een handleiding, die heeft het niet begrepen. We lezen in de eerste elf verzen van Mattheüs 11 niet: doe dit, doe dat. Er staan geen opdrachten. Er wordt geconstateerd. Het is als een foto, een portret van een christen. Iemand die de Heere werkelijk navolgt, als een discipel.

 

Het zijn dan ook de discipelen die zich rondom Jezus scharen daar op de berg waar Hij onderwijs geeft. Dat merk je uit de manier waarop zij worden aangesproken. Jezus spreekt tot twee cirkels van personen. Allereerst in directe zin tot zijn discipelen (mathetai). Tegelijkertijd in indirecte zin tot de omstanders. Jezus roept in dit gedeelte niet op tot bekering. Hij beschrijft de herkenbare trekken van de christen, zoals die zichtbaar worden als je er een portret van zou kunnen maken. Een geestelijk portret. Als we er een lijst omheen zouden kunnen doen, hadden we hier een ingelijst portret van een christen.

 

Als Jezus de trekken van het portret van de christen begint te schilderen, start hij niet zomaar ergens. Als een kundig schilder begint hij bij de grondvorm, dat waar alles mee samenhangt. Hij zegt: ‘Zalig de armen van geest.’ Daarmee schetst Hij de basis van het portret. Overigens zijn de Zaligsprekingen allemaal aan elkaar verbonden. Ze liggen verstrengeld. Je kunt de ene niet los verkrijgen van de andere. Hij die arm van geest is, treurt. De treurende is zachtmoedig. De zachtmoedige is barmhartig. Het een hangt met het andere samen.

 

Er is niemand in het koninkrijk van God die de grondtrek van nederigheid niet vertoont. Zowel, dan is men ver van hun plek. Christus noemt hen namelijk zalig, die arm van geest zijn.